Ειδικότερα, το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο (επίκτητη-«αυτοάνοση» θρομβοφιλία), εκδηλώνεται με καθέξιν αποβολές, αποβολές σε οποιοδήποτε τρίμηνο της κύησης, πρόωρο τοκετό, ανεπάρκεια πλακούντα, καθυστέρηση ενδομήτριας ανάπτυξης του εμβρύου, ενδομήτριο θάνατο εμβρύου και προεκλαμψία. Όσον αφορά την κληρονομική θρομβοφιλία, από αναδρομικές μελέτες που έχουν γίνει, βρέθηκε ότι υπάρχει συσχέτιση μητρικής θρομβοφιλίας με τη μεμονωμένη απώλεια εμβρύου άνω της 10^ης εβδομάδας και ειδικά άνω της 20^ης εβδομάδας. Ειδικότερα για την υπερομοκυστεϊναιμία, έχει προταθεί η θεωρία ότι συσχετίζεται με υπομεθυλίωση του DNA, ελαττωμένη γονιδιακή έκφραση και διαταραγμένη αγγειογένεση στην περιοχή της τροφοβλάστης.

Η απορρύθμιση της ανοσιακής απάντησης στο κύημα έχει θεωρηθεί τα τελευταία χρόνια ως σημαντικό αίτιο αποβολών. Τα αυξημένα επίπεδα κυτταροτοξικότητας των φυσικών κυτταροκτόνων κυττάρων (natural killer cells) έχουν συσχετιστεί με καθέξιν αποβολές και αποτυχημένες εξωσωματικές προσπάθειες γονιμοποίησης. Επίσης, η εκτροπή της ανοσολογικής ισορροπίας προς την Τh1 κατεύθυνση («επιβλαβείς» κυτοκίνες TNF-a, IFN-γ), έναντι της Th2 («προστατευτικές» κυτοκίνες IL-4, IL-10), μελετάται όλο και περισσότερο και γίνονται προσπάθειες φαρμακευτικής προσέγγισης για προφύλαξη γυναικών με τέτοιου είδους διαταραχές.

Όσον αφορά τις αιμορραγικές διαθέσεις που οδηγούν σε καθέξιν αποβολές, αναφέρονται η κληρονομική ανεπάρκεια του παράγοντα πήξης ΧΙΙΙ, και οι διαταραχές του ινωδογόνου (ανινωδογοναιμία – υποϊνωδογοναιμία – δυσινωδογοναιμία).